Najwyższy szczyt. Podobno tam mieszka legendarna biała wilczyca. Niemal cały czas pada tam śnieg, bardzo często zdarzają się śnieżne zadymki.

*Przyleciała majestetycznie. Przycupnęła na niższej skale, pod szczytem. Zaczęła czyścić swoje pióra.*
- Powinnam założyć gniazdo.. - *Pomyślała. Zastanawiała się, czy to dobry pomysł, czy też nie.*

Wdrapywała się na szczyt pomagając sobie swoimi ostrymi pazurkami. Szukała legendarnej wilczycy. Myślała, że ta może poradzić coś na jej problem. Wiatr targał zarówno jej długie włosy, jak i skąpe ubranie.

*Spojrzała niżej. Ujrzała małą istotkę, przypominającą człowieka. Myślała, że to kłusownik. Od razu zerwała się do lotu. Leciała z zawrotną prędkością, w dół góry. Lecąc tak, szarpnęła kawałek ubrania Aiko.
- Odejdź! - *Wrzasnęła urywając kawałek jej ubrania.*

- Co robisz ? Nie jestem człowiekiem ! Muszę znaleźć legendarną wilczycę. Wspinała się dalej. Nie zwracała uwagi na chłód, który stał się jeszcze bardziej dokuczliwy, gdy straciła część ubrania.

*Zahamowała i wzbiła się w powietrze. Zaśmiała się z niej.*
- Białą Wilczycę? Wątpię żebyś ją znalazła. Jeżeli chcesz, mogę ci się przydać. - *Usiadła na jej ramieniu i towarzyszyła jej w pozostałej wędrówce.* - Jestem Skrzydlata Śmierć, a Ty?

- Ja jestem Aiko Hoshino. Muszę znaleźć wilczycę. Ona może... wiedzieć coś, co mnie interesuje.

*Spojrzała na nią nie pewnie. Nie wiedziała, czy ją zapytać, czy też nie. Nagle, usłyszała jakiś cichy skowyt. Może się przesłyszała? Albo z ostrożności, jej mózg wytwarza jakieś dźwięki? Wzbiła się w powietrze w mgnieniu oka. Nie wiedziała, czy Aiko to zauważyła. Fakt, Skrzydlata była wielką orlicą. Prawie 2,5 metra wysokości. Rozpiętosć skrzydeł - około 3 metrów. Niezauważenie takiego ptaka igrało by się z głupotą. Jednak potrafiła zniknąć.*
- Co to było? Czyżby Biała Wilczyca? Nie.. Na pewno nie. - *Powiedziała do siebie.*

Góra gwałtownie zadrżała. Po chwili wyłoniła się ogromna jaskinia. Na pierwszy rzut oka widać było, że to czysta magia.

*Spojrzała niżej siebie i powróciła do Aiko.*
- Co to? Ty też to widzisz..? - *Powiedziała i wleciała do środka, po czym nie wychodziła przez minutę.*

- Wchodzimy ? Coś czuję, że może tam być coś ciekawego. Weszła za Skrzydlatą Śmiercią.

*Wychyliła swój łeb zza ściany*
- Mów do mnie "Piórko" lub "Goni". Będzie łatwiej. Ewentualnie "Skrzydlata". A, i ja już na Ciebie czekam. No chodź, nie uwierzysz, co tu jest! - *Krzyknęła z zachwytu*

Zaciekawiona podeszła do Goni. - Co to ?

- Nie wiem... Może to legendarna siedziba Wilczycy? Wyobraź sobie, gdyby to była prawda! Byłybyśmy sławne! - *Wykrzyknęła, po czym zniżyła ton. Jej głos mógłby wzbudzić olbrzyma, a co dopiero wilka.* - Myślisz, że to prawda?

- Byłoby naprawdę fajnie. Spojrzała w głąb jaskini niecierpliwie machając ogonkiem. - Wchodzimy ! Zaczęła iść.

*Podleciała do Ai i usiadła jej na ramieniu.*
- Jestem dla ciebie zbyt ciężka? - *Zapytała wielka orlica. Myślała, że jest ciężarem dla niej.* - Jak chcesz mogę zejść..

- Spokojnie, możesz siedzieć. Nieco przyspieszyła kroku.

*Rozglądała się dookoła. Może zdoła wypatrzeć jakieś stworzenie? Nie, ta grota wygląda na stuletnia, a nawet ponad. Nagle coś jej zabłyszczało..*
- Widzisz to? - *Wytężyła swój orli wzrok. Jakby coś widziała.. Odleciała z ramienia Aiko i zniknęła w ciemności. Tu już światło słoneczne nie dochodziło.*

Pobiegła za Goni. Była bardzo ciemno, ale ona większość widziała - no cóż, przecież w połowie była kotem.

Nagle rozległ się huk. Bardzo potężny huk, jakby coś ogromnego uderzyło o powierzchnię ziemi. Po chwili rozległy się odgłosy podobne do ryczenia lwa. Były one jednak głośniejsze i straszniejsze.

*Nastroszyła pióra. Była gotowa na rzucenie się na przeciwnika, które być może się pokarze. Podleciała w kierunku otworu w skale i wcisnęła się do środka. Przyczajona, czekała co się stanie.*

Zadrżała i instynktownie wyciągnęła pazurki. Podeszła bliżej otworu.

- Kto śmiał wejść do mojej jaskini ? Donośmy głos wydawał się być wszędzie. Przed otworem stało stworzenie, które było tak wielkie, że głowa ginęła aż w chmurach.

*Popatrzyła na Aiko. Nie bała się, że coś jej się stanie. Wręcz przeciwnie, była pewna, że się obroni. Jednak była w przygotowaniu do skoku. Zeskoczyła, po usłyszeniu głosu.*
- Aiko i Skrzydlata Śmierć. A z kim mamy do czynienia? Z olbrzymem? - *Powiedziała.*

Od głośnego wypowiedzenia się stworzenia aż cofnęła się. Było to za głośne dla jej czułych uszu. Wyszła z jaskini naprzeciw jej ogromnemu mieszkańcowi. - Jaskinia pojawiła się sama.

- Nie pytam, czy jaskinia się pojawiła czy też nie. Pytam o to, kto miał czelność do niej wejść.

*Orlica powtórzyła jeszcze raz, tym razem głośniej.*
- Aiko i Skrzydlata Śmierć! - *Krzyknęła z całej siły.* - A ty kto?

- Bogini Śniegu ! Mieszkam w tej jaskini od setek lat, ale nie zdarzyło się jeszcze, aby ktoś do niej wszedł.

- Miło mi. Pierwszy raz mam doczynienia z Boginią Śniegu. Ale.. Jak się tu znalazłaś? - *Zapytała orlica. Niewiele stworzeń na świecie spotyka bogów.* - Czy tutaj aby nie miała mieszkać Biała Wilczyca..?

- Zawsze jest ten pierwszy raz. Na jej twarzy pojawił się szyderczy uśmieszek.

*Popatrzyła na Aiko i odwzajemniła uśmiech. Po chwili jednak znów przekręciła łeb w stronę bóstwa, po czym odleciała. Nikt nie wiedział gdzie.*

- Wiesz coś o białej wilczycy ?

- Nie wiem i wynoś się z mojej góry !

Wyszła z Najwyższego Szczytu. Wolała nie zadzierać z samą boginią...

Gdy dziewczyna zniknęła już pola widzenia bogini, ta zmalała i zmieniła się... w wilka. Weszła do jaskini.